آسمانک

  مي خواهم امشب آسمانكِ  تازه ام را از دل سياه چادرِ کهنه ی  مادر بزرگ و رگ های برجسته ی دست  بابا كوهي                                                 برايت ببافم   روزي بود و روزگاري در لا به لای ترک های سرزميني دور تر از خواهران تفتان و بزمان مردمي بودند به زلالي آب و خشکی كوير كه سهمشان از ميراث آسمان چيزي جز كله جوش و نان وري نبود...   زمستان آن سال ...